"progress begins with the belief that what is necessary is possible"- norman cousin

actually hindi ko alam kung pano ko uumpisahang isigaw yung nararamdaman ko. pareho lang naman ng feeling ko nung nasa pinas ako. o mas grabe pa ba?

mahirap magtrabaho dito. all-around na nga, may disrcrimination pa. mas lalong mahirap i-swallow lahat ng pride na natitira sakin, na alam kong tanging kayamanan ko. pero kailangan ng gawin para sa mga taong priority sa buhay ko. lahat kaya ko naman gawin eh, devastated lang siguro ako this past few days at lahat naiisip ko ng gawin. my life is somewhat near the chaos, konti nalang at nasa finish line na ako.

nakukulong na naman sa dibdib ko yung mga angst ko. kaya mas nangingibabaw yung feeling na nag iisa ako lagi. bakit nga ba ganun? pag sobrang dilim na ng paligid wala akong madinig at maramdaman? i know there are a lot of people who are more than willing to lend their strength for me. sorry ha. baka di kita napapansin. i just always have difficulty expressing my feelings.