i was once told by a friend na DONT give up searching for my life.
eh pano ano gagawin mo kung isang taong alam mong malakas ang loob at nagpapalakas ng loob mo dahil pareho kayo ng situtaion eh nag give up na lang and he just let the wind blows over his feet and gave up his independence. shet di ba.

PEOPLE change ika nga pero pano kung sarili mo minsan hindi mo maramdaman ng may nagbabago? "tatangapin nalang ba ang malupit na tadhana? o kayay tatanggapin nalang ba na sawi at di pinagpala"-- oo KANTA yan at tulad ng kanta na yan, sinasalamin niya ang nararamadaman ko.

potah,
madaling magbigay ng salita sa iba na KAYA mo yan pero sa totoo lang sa loob ko, napakahirap nun lalo na kung gusto mo talagang mag give up nalng at hayaan nalang ang IBANG TAO ang mag manipulate at magmaneho ng buhay ko.

sa totoo lang naiiyak na ako kung bakit patuloy kong pinagkakaiit sa sarili ko yung PAG ASA.
simula MAY 3 beses na akong nagresign.(prudential, aboitiz, mcu ) lingid sa kaalaman LALO ng ng mga KAIBIGAN ko. hindi ko sinsabi kasi alam kong isa lang ang madidinig ko: "BAKIT?".

at hanggang ngayon 3 na rin ang trabahong tinanggihan ko.
"bakit?" napakalaking tanong. kung BAKIT kasi yan nalang ang laging tinatanong, hindi ba pwedeng mauna muna yung tanong na "ANO... ano ang balak mo?"

madalas kong sinasabi ang problema ko sa mga BOY-frends ko kasi alam ko, (fixated na yata ako sa sasabihin ng mga babaeng katulad ko-- at ang katagang KAYA MO YAN, ANO KA BA? )sinasabi lang nila yun kasi wla sila sa lugar ko. at least kahit papano pag boy, mura ang inaabot ko. KATOTOHAN. kaya pasintabi sa iba kung sa iba niyo pa nalalaman ang problema ko.

nagalit may YUNG iba diya sa akin sa pagiging selfish ko. i think time naman na maging madamot ako sa oras, sa pramdam.

gusto ko muling maexcite.

********
naiinis ako sa daddy ko, sa mommy ko, sa mga kapatid ko...
kung bakit napakabait nila sa akin kasi hindi man lang nila tinatanong kung ano nararamadaman ko.

kung bakit mataas ang expectation sa akin samantalang hindi naman ako panaganay, na sa sobrang taas, wla akong napapala. na naaawa ako sa sarili ko kasi wla akong magawa, na inuunahan ako ng takot dahil ayaw kong PUMALYA. na feeling ko sa kahit anong lakas ng sigaw ko hindi ako madidinig.

napatuloy akong naghahanap at kung may nahanap, i turned it down because of that fear i feel.

i was about to leave last sept 23 for china.
hindi nila alam yun. hindi ko pinaalam.
placement nalang ang kulang, GO na dapat ako.
sept 14 na deadline, hindi ko pa rin sinasabi, hanggang sa naBLACKLIST na ako sa agency na yun.

hanggang ngayon, hindi ko alam yung gagawin ko. hindi ko alam kung may mangyayari sa akin o kung may mangyayari pa sa buhay ko.

pinili ko ngang hindi sabihin kahit sinong kaibigan ko, kasi ang balak ko mag teleport nalang ng wlang nakakaalam. para magugulat nalang yung iba.

ang masasabi ko lang "do not trust this hope, it has forsaken this land".

i dont need your WHY's i just need the word IM HERE.

napapagod na ako..




sabi nga ni jaz...
the mind is tired.
the heart is tired.
the spirit is wandering.
the soul is restlessly stirring.